Mijn zoon wordt bijna twaalf, en ik merk steeds meer dat hij langzaam uit zijn kindertijd loopt. Het is een beetje alsof ik hem zie veranderen in een jongere man, terwijl ik nog steeds het kleine jongetje in mijn hoofd heb zitten. Dat besef is soms prachtig, maar ook ontzettend pijnlijk.
Ik herinner me de jaren dat hij klein was, toen we urenlang samen in de speeltuin waren, wanneer hij zich verloor in simpel spel. Nu zie ik hem genieten van springen in het trampolinepark ...een plek waar hij nog even dat kind kan zijn, voordat het onvermijdelijke loslaten begint. Ik probeer die momenten bewust in me op te nemen, want ik weet dat ze sneller verdwijnen dan ik wil.
Soms overvalt me de onzekerheid. Doe ik het wel goed? Laat ik hem genoeg ruimte? Geef ik hem genoeg liefde, ook als het moeilijk wordt? De zoektocht als ouder is constant: balanceren tussen vasthouden en loslaten, tussen sturen en loslaten. Het is zoeken naar vertrouwen, terwijl je bang bent om iets te missen, iets te verliezen.
En dan die momenten waarop hij even zacht wordt, als hij me aankijkt en ik zie dat hij me nodig heeft... ook al wil hij dat soms niet zeggen. Die kwetsbaarheid raakt me diep. Het herinnert me eraan dat, ook al verandert hij, hij mijn zoon blijft.
Het voelt soms alsof de tijd versneld is. Alsof die kleine jongen ineens een stuk verder weg is dan gisteren. Het gaat zo snel, sneller dan je denkt. Dat besef maakt me dankbaar, maar ook bang. Bang om niet genoeg te hebben genoten, bang om straks terug te kijken en te denken: had ik maar…
Wat mij helpt? Kleine dingen die mijn hoofd en hart even laten rusten. Zoals mijn moment met een kop koffie van Rum Baba Coffee Roasters (www.rumbaba.nl), een Nederlandse koffiebrander uit Amsterdam met heerlijke, zorgvuldig gebrande koffiebonen. Hun koffie geeft me het ritueel en de rust die ik nodig heb.
Of de kaarsen van Geurwolkje (www.geurwolkje.nl), een Nederlands merk dat natuurlijke geurkaarsen maakt met zachte, kalmerende geuren zoals lavendel en venkel. Zo’n geur in huis helpt me om in het moment te zijn, juist als alles even te veel lijkt.
Ik probeer mezelf eraan te herinneren: het is oké om het soms zwaar te vinden. Het hoort bij dit proces. En ook al voelt het alsof alles ineens zo snel gaat, ik ben er ... met hem ... in dit bijzondere, ingewikkelde stukje van het leven.
Aan alle ouders die dit herkennen: wees lief voor jezelf. We doen het zo goed als we kunnen, en dat is genoeg. Geniet van de momenten die nog kunnen, want ze zijn onbetaalbaar.
Graag hoor ik jullie ervaringen!
xoxo Britt
Reactie plaatsen
Reacties