17. Teleurstelling of opluchting? 😔🌤️
Na de domper van de avond ervoor besloten we het vriendelijk te houden. We hielden hoop dat Aat gewoon moe was van de reis met haar dochtertje.
Ik kende haar immers als een grappige, lieve en gezellige vrouw – dus het voelde bijna vanzelfsprekend dat het de volgende dag wel beter zou zijn.
De nieuwe ochtend begon met een zacht briesje dat door het open raam mijn kamer binnen waaide. De zon scheen zoals elke dag vroeg en onze twee prachtige witte huisduiven kwamen nieuwsgierig op het balkon spieken. 🕊️🌞
Ik hoorde de douche aanstaan. Dat kon mijn moeder niet zijn, want sinds we in Spanje wonen, nemen we de relaxte ochtendgewoontes van de Spanjaarden graag over. Geen haast, gewoon rustig opstarten.
Het was Aat die zichzelf en haar dochtertje klaarmaakte voor de dag.
"Dat is een goed teken," dacht ik. En ja hoor, ze was al een stuk vrolijker dan gisteren.
We begonnen de ochtend samen met een kop koffie en een ontbijtje. ☕🥐
Maar naarmate de ochtend vorderde, werd ik steeds meer verbaasd: het enthousiasme om met z’n allen even lekker naar het zwembad te gaan, zodat de kinderen konden spelen en afkoelen, was totaal afwezig bij haar.
In plaats daarvan wilde Aat liever een leuke Spaanse man vinden via Badoo, en vroeg ze of ik voor haar kon vertalen – want ze sprak geen woord Spaans, terwijl ik het inmiddels aardig beheers. 😐
Ik zeg het eerlijk... de noodzaak om met haar een serieus gesprek te voeren werd met de minuut groter. We zijn op een geweldige plek, ik kon niet wachten om haar het dorp te laten zien, de stranden, het heerlijke eten… een avond écht genieten als vrienden. Maar de teleurstelling groeide met elk uur. Ik kon wel janken. 😢
Toch besloten we het nog even aan te kijken en gooiden al onze positiviteit in de strijd. We gingen boodschappen doen.
De afspraak was duidelijk: Aat mocht gratis bij ons verblijven in het appartement en hoefde alleen boodschappen mee te betalen. Maar zelfs dat werd ineens een discussiepunt. Ze besloot haar eigen producten in onze koelkast te stoppen alsof het háár huis was. 🧊🙄
Ik kookte vanbinnen. Gelukkig leek de wandeling naar de winkel even de sfeer te breken. De kinderen hadden plezier, Aat ontdooide een beetje en genoot zichtbaar van het mooie uitzicht. 🌴🌊
We kwamen langs een gezellig taco-restaurantje vlak bij de Lidl – haar geluk kon niet op. Iedereen was weer vrolijk en we kregen weer een beetje hoop. 🌮😊
Maar in de winkel sloeg de sfeer om. We hadden afgesproken ieder voor zich boodschappen te doen, maar Aat wilde wél graag met ons mee-eten ’s avonds. Ik zag mezelf al ontploffen met stoom uit mijn oren… maar nee, we probeerden vol te houden. De kinderen verdienden plezier, en we wilden hen die onbezorgde tijd niet ontnemen.
Opnieuw leek de wandeling de sfeer wat te redden. Haar dochtertje was vrolijk en wilde super graag zwemmen. Maar helaas… we moesten weer binnen blijven. Aat was moe en wilde opnieuw op Badoo. 😓
De teleurstelling in haar dochters ogen brak mijn hart. En Aat? Die vertelde doodleuk dat ze zes weken wilde blijven…
Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen – niet voor mijn zoontje, niet voor mijzelf. Deze sfeer was voor niemand goed. Ik besloot met haar te praten en mijn gevoelens te delen.
Tot mijn opluchting leek dat iets op te leveren. Ze bood haar excuses aan, gaf toe dat ze zich soms als een diva gedraagt, en waardeerde dat ik het bespreekbaar maakte. Ik legde haar ook uit dat als dit zou blijven aanhouden, we misschien beter wat afstand konden nemen – omwille van de kinderen.
Ze leek het te begrijpen. Ik was opgelucht. ✨
Maar vijf minuten later zaten we weer alsof we in een rouwkamer waren beland. De sfeer werd donkerder en donkerder. Ze bleef op Badoo zitten, haar dochter stilletjes naast haar op de bank. Wij wilden naar buiten, iets doen – maar telkens werd het afgehouden.
Ik werd verdrietig, boos, teleurgesteld… 😞
Dit was niet de vriendin die ik kende. En de gedachte dat dit nog zes weken zou doorgaan, was ondraaglijk.
Ik besloot nog één keer een gesprek met haar te voeren.
Maar dit keer verliep het zó teleurstellend, dat mijn moeder en ik samen besloten: soms is afscheid beter. 💔
Ze keerde terug naar Nederland. We waren ontdaan, maar ook opgelucht.
De rust keerde terug. En onze laatste twee maanden in Spanje konden eindelijk weer echt van ons zijn. 🌅🕊️
Reactie plaatsen
Reacties