1.De gedachte
Daar zit ik dan op de bank ....ik kijk naar mijn zoontje die zich heerlijk aan het vermaken is met de houten trein die hij van z'n tante heeft gekregen en geniet intens van zijn serieuze koppie die hij trekt wanneer hij de rails aan elkaar probeert te bevestigen. Ik geniet van het kijken naar zijn kleine handjes die al zoveel kunnen en bedacht me dat hij over een jaar al naar school moet , dat maakt me best benauwd!
2,5 jaar lang heb ik mijn lieve mannetje elke dag bij me.... ik heb hem van baby naar slimme dreumes zien opgroeien.
Ik kijk even later naar buiten en dan weer naar hem, ik speel al een hele tijd met de gedachte om een jaar naar Spanje te gaan met mijn zoontje en met mijn moeder, die gedachte blijft steeds vaker op spelen tot ik het niet meer los kan laten.. ook omdat dit een periode is waarin ontzettend veel gebeurd is (ik ga daar niet te diep op in omdat ik hier geen deprimerend verhaal van wil maken) Men kan zich voorstellen dat ik natuurlijk niet zomaar alleenstaande moeder ben geworden met de daarbij behorende mooie maar ook moeilijke fases.
....Ik wilde weg, weg van de sleur van het dagelijkse leven.
Ik beleef natuurlijk veel plezier en geluk met mijn kleine mannetje maar het haastige leven ... de kou in dit kikkerlandje en door bepaalde stressfactoren wilde ik nu gewoon even helemaal niets , niets dan alleen genieten van mijn ventje , lekker warm weer en cultuur.
Kortom gewoon even weg van alles!!!
Ik kon deze gedachte nu echt niet meer los laten en heb deze dan ook tot in den treuren gedeeld met mijn moeder .... Zij wist het nog niet goed , ze wilde dolgraag met haar kleinzoon en dochter er tussen uit om te genieten, maar heeft ook een andere dochter, mijn lieve zus.
Ik wist dat ik er veel voor moest doen om het überhaupt mogelijk te maken zo moest ik denken aan bepaalde zaken zoals bijvoorbeeld het water en elektra dat in mijn woning op leegstand moest en dergelijke zaken... gelukkig ging dat allemaal voorspoedig, mijn geluk kon niet op nu kon het echte plannen beginnen!!!!!
wil je weten hoe ons avontuur verder verloopt? lees dan het volgende hoofdstuk.
xx
2. De droom komt steeds dichter bij
Het plannen kan eindelijk beginnen!!
Ik ging regelmatig bij ma op bezoek met zoontje lief, om samen met haar naar geschikte appartementen te zoeken( dat op zich was al een hele klus)of het was te ver van het strand of van de stad , of het was te klein of te duur... ga zo maar door, frustrerend was het wel kan ik je vertellen desondanks was de spanning van het zoeken en het ontdekken juist heel erg leuk.We leerden veel plekken kennen waarvan we niet eens wisten dat zij bestonden terwijl mijn moeder toch aardig bekend is in Spanje.
Toen zij klein was leefde mijn moeder samen met mijn oma en opa mijn grootste droom en woonde in Sant Charles de la Rapita ( in de provincie Tarragona )..ze hadden een hele fijne villa met een binnen en buitenbad, circa 50 meter van het strand.
Afijn voor ik afdwaal ...mijn moeder heeft door het hele land gebackpackt en heeft daar de traditionele Spaanse keuken leren kennen , ze is uiteindelijk op meerdere plekken Chef-kok geweest en het verbaasde mij nogal dat ze niet alle plekken kende.
Uiteindelijk hebben we een geschikt onderkomen gevonden namelijk het appartementen complex ''Las Brisas '' in Calle Esmeralda!.. gelegen in het voor ons nog onbekende Puerto de Mazarron dat in de provincie Murcia aan de Costa Calida ligt, het betreft een typische Spaans appartementje met twee slaapkamers een bad en woonkamer, keuken, balkon en een solarium met een "stunning vieuw" en een joekel van een zwembad volgens de Engelse dame" het is slechts tien minuten van het strand af.
Ja dit heeft alles wat je hoopt van een vakantie verblijf.
Na enkele malen contact te hebben gehad met de Engelse dame( Jane), stonden we te juichen en te dansen op de tafel ,te huilen en te lachen toen we de eerste betaling uiteindelijk konden doen..wel schoot er even kort door ons heen'' kunnen we haar wel vertrouwen'' maar we lieten onze pret daardoor niet stuk lopen.
Nu werd onze trip waarheid .
Mijn moeder was al 17 jaar niet naar het buitenland geweest en kon niet geloven dat het echt stond te gebeuren er viel een klein traantje.
Mijn zus had het er wel een beetje moeilijk mee om ons een aantal maanden niet te kunnen zien en wij ook uiteraard!
We nodigde haar uit naar ons toe te komen met haar man Jeroen en hebben hier veel gesprekken over gehad .. naar mate de tijd dichterbij kwam kreeg ze er op haar manier wel vrede mee..we keken er nu al naar uit daar met z'n allen te zijn, dus toen ze haar zegen gaf was dat voor mij de laatste knoop die doorgehakt was.
De droom komt steeds dichterbij.
Is Jane wel te vertrouwen ? Je komt er in het volgende hoofdstuk achter!
Xoxo
3.het afscheid
Het is 21 juni een mooie dag, want mijn beste vriendin Aat komt aan om afscheid van ons te nemen.
Het is de dag om afscheid te nemen van vrienden en familie (om eerlijk te zijn voelde ik er nog niet zoveel bij) ik keek zo ontzettend uit naar de reis , het voelde als een ontdekking als een onwijs stoere stap die we van plan waren te maken, our sabbatical!
Tijdens het boeken van de vlucht en appartement heeft mijn moeder meerdere keren bijna afgezegd , gehuild en zich schuldig gevoeld naar mijn zus , bang dat ze haar hierdoor niet meer wilde zien en bang dat ze geen goede moeder is.
Na veel overleg en uitleg heen en weer kreeg mijn zus minder moeite met het idee dat we voor een tijd weg zouden gaan. Ik vond dit een onwijs moedig en lief gebaar van haar en voelde dat ze me deze droom die ik al van kleins af aan koester echt gunde (hoewel ze het nog steeds moeilijk vond).
Ze zei letterlijk tegen me 'Siet ik weet dat je dit al heel lang wilt en ik vind het nog steeds niet leuk dat je nu net in deze periode besluit te gaan, ik begrijp dat je kleine volgend jaar naar school gaat en dat je nog extra van hem wilt genieten, maar je hebt mijn zegen en ik gun het je van harte.
Na dat ze me dit zei ...barstte ik in janken uit en en het leek even alsof ik een enorm warme deken over me heen kreeg, eerst kon ik nog niet volop genieten van het idee dat we weggingen en hield ik me enorm in om er met mijn zus over te praten aan de ene kant was ik blij maar voelde me aan de andere kant ook rot in verband met m'n zus.
Maar nu , nu ik haar zegen kreeg voelde het perfect , ze wilde ons zelfs naar het vliegveld brengen!
M'n geluk kon niet op en ook dat van mijn moeder heb ik zelden zo gezien.
..Ik dwaal af het is 21 juni en de dag voordat we vertrekken...mijn vriendinnetje heeft Spaanse noga en snoepjes voor onderweg mee genomen ze gaf me zelfs een klein zak centje mee om wat leuks op Schiphol te kunnen kopen , dat ontroerde me en ik nodige haar uit om van de zomer met haar dochter bij me op bezoek te komen.
Later hebben we lekker makkelijk friet gegeten.
Mijn kleine had nog niet echt iets door maar voelde continue onze blije buien.
Ineens als een verassing stonden mijn zus en zwager in de tuin met een pakket boekjes voor in het vliegtuig en een geschreven kaart om ons geluk en plezier te wensen.
Toen begon ik het te voelen ineens alsof de bliksem insloeg... ik vond het zo een onbaatzuchtige daad en lief gebaar en begon in tranen uit te barstten toen besefte ik pas echt dat ik mijn lieve zus en beste vriendin , voor een tijd niet zou zien hoewel ze wel bij ons op bezoek gaan komen.
Ik bekeek haar gezicht en zag dat ze oprecht blij voor ons was , maar ik ken haar en voelde haar angst en verdriet en ook dat ze dit probeerde te verbergen dat deed me pijn maar tegelijkertijd keek ik ook enorm naar haar op!
Ze werd eventjes kwaad, ze had mijn zoontje in haar armen en zei: dit doe je me nooit meer aan hoor dit flik je me niet nog eens om hem zolang uit mijn bereik te houden we moesten lachen en huilen tegelijk...Spanje kwam steeds dichter bij.
Naar mate de avond vorderde en daarna de nacht werd ik steeds zenuwachtiger ... kwamen we wel op tijd? , we moesten er om 5.00 staan straks vallen we in slaap en word het een home alone story met rennende mensen op het Airport, maar alles verliep vlekkeloos .
Mijn zwager bracht mij eerst met alle koffers naar het vliegveld , mijn kleine bleef nog even bij oma en tante .
Wat was mijn zwager lief niet geslapen, doodop mij naar het vliegveld brengen en daarna weer zijn vrouw en schoonmoeder ophalen met m'n kleine draakje, die niet begreep waarom niemand had geslapen en iedereen zo nerveus was haha,
We kwamen aan op Schiphol en m'n zwager zette me daar af met de koffers.
...ik ging naar een koffie barretje om de rest op te wachten.
Ik was bloednerveus, komen ze wel op tijd? Vergeten ze niet waar ik zit? Ik heb geen wifi hoe kunnen ze me bereiken? Pffff doodop werd ik ervan maar het gevoel dat we bijna gingen ooh wat een heerlijk gevoel is dat!
Bij het koffiebarretje kwam ik een stel tegen een blonde slanke dame en een slanke meneer , heel toevallig komen ze uit Alicante ....daar gaan wij over een paar uur landen.
Ik vroeg hen hoe het daar was en ze vertelde me dat de temperatuur daar altijd aangenaam was en dat het daar maar 2x per jaar regent , ik vertelde dat wij naar Puerto de Mazzarron gingen( wat nog niet bekend is bij vele Nederlandse toeristen). De blonde vrouw vertelde me vervolgens dat het daar prachtig was een stadje met veel geschiedenis en dat het de moestuin van Europa word genoemd.
Ik vroeg waarom hun hier waren terwijl ze in zo'n geweldig land wonen( zij beleven mijn droom iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds naar uit kijk met mijn zoontje) ze wonen in een warm land met palmbomen , bergen en heerlijk ekker eten ze wonen in een land met siësta's en fiesta's lekker easy going , wauuw ik draaf weer door...
Afijn ze vertelde me dat ze naar haar arts moest omdat ze een aantal jaar geleden borstkanker heeft gehad en haar prothese niet helemaal goed zat , mijn keel sloeg even dicht en het begrip waarom zij naar Spanje is verhuist werd steeds groter en groter , gelukkig is ze genezen dacht ik en wat is ze stoer met al haar openheid.
Ook zij vroegen waarom ik naar Spanje ging met mijn zoontje en moeder ..ik vertelde haar dat ik nu mijn zoontje nog een jaar niet naar school hoeft wij graag nog een bijzondere tijd met hem wilde beleven, dat ik hem iets moois mee wil geven ook omdat mijn zusjes , mijn moeder en ik een heftig verleden hebben gehad met de meest nare dingen die je maar kan bedenken die ik niet eens wilde opnoemen met rechtszaken, advocaten, slechte vader etc en dat we daarom voorgoed afscheid wilde nemen van die tijd door het met een mooie periode af te sluiten .
We bleven nog een tijdje door praten totdat mijn moeder me paniekerig opbelde om te vragen waar ik stond .
Was mijn angst toch waarheid geworden? Ze was vergeten waar we hadden afgesproken, ik hoorde haar stem gestrest wat logisch is ze waren namelijk met m'n zus , mijn kleine en twee jack-russells (de hondjes van mijn moeder die moesten en zouden meegaan, dat was de voorwaarde die mijn moeder had voordat ze besloot mee te gaan) Ze konden mij niet vinden!
Ze vertelde me dat mijn zus en zwager geen parkeer plek konden vinden en ze niet konden blijven om ons uit te zwaaien...ik baalde daarvan aangezien ik alleen mijn zwager nog had gezien en geen laatste knuffel aan mijn zus heb kunnen geven.
Nog een ramp was dat ik niet precies wist waar mijn moeder en mijn apennootje waren , ik had geen wifi en geen beltegoed dus kon ik mijn moeder niet bereiken, ik ben toen naar datzelfde koffiebarretje gegaan..ik geloof dat het la place was en gevraagd of ik alsjeblieft mijn moeder mocht bellen, eindelijk kreeg ik die ouwe te pakken ze vertelde me dat ze boven was en bij Transavia op mij met m'n kleine aan het wachtten was ,
Ik raakte wederom in paniek hoe krijg ik al die koffers mee?En waar is dat dan?..Afijn zonder na te denken besloot ik m'n weg maar te vervolgen en eindelijk vond ik het stel met hondjes en al bij de incheck balie van Transavia .
Ik ren meteen naar mijn kleine jongen toe alsof ik hem jaren niet gezien had haha.
Ik neem hem bij me en kan niet wachten om in te checken, we waren al wat aan de late kant en waren nog een beetje beteuterd door het abrupte afscheid van mijn zus en haar man.
M'n moeder vertelde me dat terwijl hun onderweg naar Schiphol waren m'n zus het er wederom heel moeilijk mee kreeg en zelfs een beetje boos werd en daardoor een draak werd , ik kon dit maar al te goed begrijpen dit was voor haar het moment waarop het echt werd en waarop ze ineens heel erg besefte dat we echt gingen
.....kon ik haar nu nog meer even goed knuffelen dacht ik.
Uiteindelijk stonden we in een niet al te lange rij te wachten om eindelijk in te checken.... wat heb ik gelachen twee zware koffers , twee hondjes in reis cannels die deden alsof ze dit al jaren mee maakten (terwijl dit hun eerste keer was )en mijn kleine die alles interessant vond en overal naartoe wilde rennen!
Een rugtas en onze handbagage werden nog gecheckt, ojee 30 euro duurder uit we hadden teveel gepakt , ik moet toegeven dat was mijn schuld, ik ben best een ijdele tante en bang dat draakje en ik ons niet goed konden kleden en hadden voor meer dan een jaar gepakt terwijl mijn moeder die zweert bij leggingen enkel en alleen wat blousejes , shirtjes en ja hoe kan het dan ook anders wat leggingen had gepakt.
Ik genoot bij de stress die mijn moeder had ( leuke stress) ik zag aan mijn moeder dat ze genoot van het gevoel wat ze ineens terug had na 17 jaar ..het gevoel van gewoon gaan , gaan naar het onbekende het zien van mensen in vakantie sfeer en toch wist ik dat ze het nog steeds niet helemaal besefte!Eenmaal de koffers naar het ruim konden we eindelijk verder!
Ik had m'n jongen rustig gekregen, die als een dolle stier overal naar toe rende, hij was als een kind in een snoepwinkel, alles was nieuw voor hem hoewel we eerder op reis zijn geweest maar om zich dat nog echt te kunnen herinneren, daar was hij nog te jong voor.
Rol banden die hij zag als glijbanen , pinautomaten die de klos waren want ja knopjes mama die zijn leuk.
Daar gingen we dan, de één na laatste stap naar de douane, mijn moeder had een klein rug tasje, je zou toch denken dat daar niet al te veel in past, goh wat daar toch uit kwam , laptop, föhn, haarborstels tig verschillende opladers een heleboel papier werk, hondenriemen noem ze maar op, ik denk dat we daar bijna een uur hebben gestaan.
M'n jongen die iedereen wilde helpen z'n spullen vanuit die plastic bakken weer terug in zijn of haar tassen te stoppen, ja het was nogal hectisch allemaal maar ik genoot er intens van!
Eindelijk richting de gate, toen kwam het wel bij m'n moeder dagen dat het echt maar dan ook echt ging gebeuren, het leek alsof mijn zus voelde dat we bijna het vliegtuig in waren net dat we even koffie en croissants bestelde en moesten rennen om het vliegtuig te halen .... belde ze meerdere keren om aan te geven dat ze het ons wel heel erg gunde en niet zo had willen reageren in de auto.
Toen we mochten boarden was ik eigenlijk al doodop van alle leuke doch vermoeiende zenuwen en stress die ik ervaren had ..we zaten en we gingen, nu was het alleen nog maar afwachten tot we eindelijk dat mooie gevoel en die andere lucht konden ervaren, dat van het buitenland, van Spanje,
Mijn apennootje lag heerlijk te slapen en de hondjes ook, mijn moeder en ik kletsen de hele weg over wat ons mogelijk te wachten stond en of de Engelse vrouw Jane wel echt aan zou komen, omdat dit toch onze eerste keer is dat we een reis zonder reisbureau hebben georganiseerd ,zo ook het appartement , het was een Engelse dame die goed aangeschreven stond maar ja je weet maar nooit hé !
In het Volgende hoofdstuk lees je of we Jane wel of niet tegen komen op het vliegveld en of dit allemaal goed gaat.
4.Here we are !
Na twee uur in de lucht.... hoorde we dat we eindelijk konden landen, ik was ook even een power nap aan het doen met mijn kleine in mijn armen en Tedje( het hondje van mijn moeder)in zijn reis-cannel tussen mijn voeten geklemd.
Toen ik hoorde dat we gingen landen riep ik mijn moeder ik was gelijk klaar wakker, mijn kleine mannetje...die liet ik nog maar even slapen,.
Ik keek even uit het kleine raampje naar buiten om alvast een glimp van España op te vangen ...ik voelde me zo rustig zo vredig en het vakantiegevoel was op en top aanwezig .
We mochten uit stappen en ik was het dringen voor de deur even vergeten na al die jaren, we liepen door de gate met de hondjes in hun reis-cannels, de handbagage en een kindje dat half wakker was en niet begreep hoe we nu opeens op een andere plek waren beland.
Het volgende stress project kwam in aantocht....de koffers oppikken, ik dacht bij mezelf, gaat het lang duren? Zijn ze wel aangekomen? Dit keer kon het me niet deren...we waren er !! En hoe zwaar die kleine ook werd, die nog even rustig wakker wilde worden in mijn armen, evengoed voelde alles perfect.
Eenmaal aangekomen bij het bagageruim (waar het overigens lekker rustig was ).. wilde mijn zoontje natuurlijk alweer gelijk de band op springen, ik legde hem uit dat hij me moest helpen om onze koffers te vinden en netjes moest wachten tot we ze zagen .. hij wilde toch liever bij de hondjes zijn om ze te aaien en op ze te passen.
Tikkel en Ted vonden het heerlijk dat ze uit die rot cannel waren en weer fijn hun pootjes konden strekken, tikkel moest natuurlijk weer tegen het bagage karretje aan plassen.
Tijdens het wachten op onze koffers begon ineens bij mij de vraag of Jane wel op zou komen dagen (ik begon me zelfs een beetje angstig te voelen) je hoort immers vaak dat die verhuurders van appartementjes de eerste betaling innen en dan nooit meer wat van zich laten horen... wij wisten dat het risico erin zat maar wilde toch dit avontuur aangaan, wij hadden het een en ander aan research gedaan en genoeg vertrouwen gekweekt om dit door te zetten.
Eindelijk kwam mijn groene zwaar beladen koffer aan, daarna mijn sporttas en toen het kleine koffertje met de leggingen van mijn moeder.
Ik zei ''kom ma we hebben alles, laten we maar gauw kijken of Jane er is'' ( ik had echter een sterk gevoel dat ik nog iets vergeten was maar aangezien ik dat vaker heb en achteraf dan blijkt dat ik me druk maakte om niks negeerde ik dat gevoel).
Uit de ramen van het vliegveld van Alicante zagen we dat het prachtig weer was en wat bergen , ik liet het meteen aan mijn mannetje zien ''kijk lieverd zie je de bergen die hebben we thuis niet hé , mijn kleine ventje herhaalde me en wilde zo snel mogelijk naar buiten.
we vervolgde onze weg naar de Arrival, en het greep me naar de keel...ik zag niemand met het bordje met naam staan , geen vrouw die aan de beschrijving voldeed en niemand die zenuwachtig onze aandacht trok, mam zal ze er nou gewoon niet staan riep ik in paniek.
´'jewel... jewel ´ zei mijn moeder die zelf ook aardig nerveus door de arrival heen liep,'' we moeten gewoon verder kijken''.
Bijna een kwartier lang( wat overigens een uur leek) zagen we niemand staan , niemand die naar ons keek of zocht.
Ze heeft ons belazerd was wat we dachten , bijna in huilen uitbarstend zagen we een vrouwtje met korte kaki broek , houten hakjes, rood geverfd haar en een perfect zon gebruinde huid staan zal dat haar zijn zei ik tegen mijn moeder.
5. Opluchting en intens genieten.
´'Brigitte is it you´'? vroeg de vrouw en we wisten...alles is goed gegaan.
De opluchting die ik voelde was niet te beschrijven.
Mijn flinke knul zat in z'n wagen dat scheelde een hoop gesjouw.
We liepen richting de garage en hoefde nog maar een half uur in de auto te zitten en dan waren we bij de bestemming, de mooie plek waar we al die maanden naar uit gekeken hadden.
Nu was echter de vraag... is haar Renault Clio wel groot genoeg voor al onze bagage en natuurlijk de wagen? In de eerste instantie toen we de auto zagen dachten we van wel, uiteindelijk paste de kinderwagen natuurlijk weer niet dus hebben we die zo stand o pede in de garage laten staan.
We waren er en zo dicht bij mijn droom, onze droom.
ik zag aan mijn ventje dat hij nog een beetje moe was, hij werd een beetje ongeduldig en wilde perse een donut die we onderweg gehaald hadden hij mocht wel een stukje van me hij is immers zo lief geweest de hele reis.
We reden naar buiten en raakten in gesprek met Jane.. het was een echte Engelse dame met zwaar accent, we wilden alles weten en vroegen alles tegelijk , hoe is ons appartement? , is het gebied waar we zijn leuk? , is er veel toerisme? Hoe is het weer?
Ze beantwoordde als onze vragen geduldig
We reden de garage uit ..het was lekker zacht weer ...we reden de snelweg op en toen ontstond er een gelukzalig gevoel!
Er waren bergen langs de snelweg en pijnbomen ...de geur was zo anders als in Nederland. Mijn moeder , zoontje en ik gingen van ooooh en aaaah en we gaan nooit meer weg. Jane moest ontzettend hard lachen en vertelde dat ze haar zelf herkende in ons , zij was veertien jaar geleden ook naar Puerto verhuist om dezelfde redenen als wij..de sleur in Engeland de eeuwige regen en het gehaaste leven.
Ze heeft het moeilijk gehad in het begin door de crisis en heeft er hard aan moeten trekken een goede baan als deze te vinden.
Ik hield op een gegeven moment op met praten en wilde alle beelden zo goed mogelijk in me op nemen.
Ik hield het handje van m'n jongen vast en zag dat hij nogal stil was en ook veel naar buiten keek.
Ik voelde een traan op komen, ik zag aan mijn moeder dat het heel overweldigend was voor haar ..ze was na 17 jaar eindelijk weer in Spanje het land waar ze 5 jaren van haar jeugd in gewoond heeft, waar ze gebackpackt heeft en mooie tijden heeft beleeft. De hele weg riepen we dat we nooit meer terug naar huis wilden,.
Over elk stadje en dorpje waar we langs reden vertelde Jane uitgebreid. Het was zo leuk onze verhuurster/ chauffeur en ook nog een reisleidster in één het leek een lot uit de loterij het kon niet beter beginnen .
Totdat ik bemerkte dat mijn kleintje zich allerlei houdingen ging aannemen, hij wist zijn draai niet echt te vinden..ik wilde hem erbij helpen en voelde opeens mijn borst warm worden en rook tegelijkertijd een erge zurige donut lucht ahw mijn kleine was door de vermoeidheid van de reis auto-ziek geworden ,..ach gossie dacht ik bij mezelf het kon me vrij weinig schelen dat ik helemaal onder de smurrie bedolven was , hoewel de lucht niet erg lekker rook hihi.. ik voelde me alleen wel erg opgelaten dat de auto van Jane nu wel een schoonmaakbuurt kon gebruiken, ze pakten het gelukkig wel erg goed op en wilde me dat gevoel ontnemen, ik wilde mijn ventje beter maken, hij viel gelukkig in slaap en heeft tot aan dat de aankomst heerlijk geslapen.
De nieuwsgierigheid voor onze appartement nam het nu over , we wisten de locatie , maar nog niet hoe deze eruit zag en waren ook hier een klein tikkeltje zenuwachtig voor.
6.Appartement 2c
We naderde de plaats van bestemming en zagen tot ons geluk een pittoresk dorpje met veel van die typisch Spaanse huisjes .. bekleed met van die prachtige roze bloemetjes(Boukanvyl).
Er waren ook veel Moorse invloeden dat maakte het des te mooier. We reden een berg op en Jane vertelde dat we er nu echt bijna waren.. dat was voor ons echter een verrassing het was niet bepaald een heuveltje maar echt een enorme berg, we wisten dat we gauw van onze extra kilo's af zouden komen ..nu wij elke dag van die berg moesten lopen om het strand en de winkels te bereiken.
Het was even wennen moet ik eerlijk zeggen en we dachten dit moet het zijn , het addertje onder het gras.
Mijn lieve zoontje lag nog heerlijk te slapen, toen we bij het appartementen complex aangekomen waren vertelde ze ons de routes naar het centrum en het strand.
We liepen het complex op en zagen het enorme zwembad, we waren blij verrast.. het zag er schoon en mooi uit, dit zwembad was voor een lange tijd van ons dachten we, ook al was het een complex die je met meerdere mensen deelt.
We kwamen erachter dat we op twee hoog waren (dit was een kleine domper) in verband met de veiligheid van mijn zoontje zaten we liever op de begane grond , dat betekende dat we extra op moesten letten.
Jane pakte de sleutel van ons appartement we konden niet wachten om ons huisje te bekijken
...ze openende de deur en we stoven met ze allen naar binnen, ons geluk kon niet op toen we zagen dat het echt een typisch Spaans ingericht interieur had; twee grote slaapkamers, waarvan die van mijn moeder met balkon, een gezellig kleine woonkamer en een schattig keukentje met zo'n toog en een heerlijke badkamer met bad!!
Echter toen we het balkon zagen, zag ik dat het wellicht aan de gevaarlijke kant was aangezien we op twee hoog zaten met balkon en mijn mannetje een echte klimmer is, ik heb hem gelijk mee naar het balkon genomen en verteld dat hij niet mocht klimmen omdat het heel gevaarlijk is en hij kon vallen ... tja hoe vertel je het een kind van 2 anders? Als mijn draakje het woord gevaarlijk hoort houd hij het gelukkig voor gezien.
Jane liet ons het pronkstuk van de woning zien.. we hadden een geweldig marmeren trap in de woonkamer die naar het solarium leidde, we liepen met z'n allen naar boven...m'n kindje in mijn armen geklemd en toen zagen we het , dat geen waar Jane over zei dat het een '' stunning vieuw'' had en dat was het , dat was het absoluut, we keken uit over de bergen en heel Puerto de Mazzarron, de zee en het dorpje.. we hadden werkelijk een prachtig uitzicht, hier lieten mijn moeder en ik dan ook een traantje om zo mooi was het.
Na alles bekeken en bewonderd te hebben wilde we alvast de eerste maandelijkse betaling voldoen
...Mijn moeder bood aan om mee te gaan en vroeg waar ze kon pinnen , Jane vertelde dat het beneden vlakbij was , dat zou dus betekenen dat mijn moeder gelijk al ontgroent werd door de enorm steile berg die ze af moest lopen.
Ze vroeg of Jane haar een lift kon geven en dat deed Jane ook.
Ik besloot( nu ik toch op mijn moeder moest wachten) onze koffers alvast uit te pakken en de kasten in te richten zodat het echt ons huisje werd .
Mijn kleine was lekker een tekenfilm aan het kijken en ik genoot van het uit pakken. De zomerse kleding die we nu elke dag konden dragen, de zwembroekjes van mijn draakje die dagelijks van zon zee en strand kon genieten hier deed ik het voor dacht ik.
Mijn favoriete kleding gaf ik een aparte plek en toen stuitte ik op een enorm probleem.. waar was de rugtas met mijn bikini's? Ik werd enorm zenuwachtig zal ik je vertellen we zijn op een van de warmste plekken van Europa en ik kan mijn bikini's niet vinden, net nu ik met mijn kleine snel het zwembad in wilde duiken, hoe moe ik ook van de reis was, ik wil het meteen ontdekken hier!
...Ik heb overal gezocht, maar ik kon die verrotte rugtas nergens vinden ik werd er zowaar emotioneel van, ik wilde er niet aan geloven maar door de stress op het vliegveld of Jane er wel zou staan ben ik geloof ik mijn rugtas vergeten en heb ik die op dat vliegveld laten staan dat was wel een enorme tegenvaller zal ik je vertellen.
7. Operatie ontdek je plekje
Na mijn schokkende ontdekking.. vroeg ik mij inmiddels ook af waar mijn moeder nu bleef. Ik hoorde een karretje en dacht zal dat haar zijn? En jaa hoor , functioneel dat ze is heeft ze een boodschappen wagentje gekocht om de hoogte te trotseren en haar boodschappen zonder problemen mee te kunnen dragen ook was ze direct met een Spaanse buurman in gesprek geraakt
..ik genoot nu al van ons nieuwe leven! Boven aangekomen liet mijn moeder haar aankopen zien en had een hele kip gekocht.. ik vroeg vanwaar het idee kwam een hele kip te kopen, mijn moeder vertelde dat ze een kippensoep wilde maken. Ik was verbaasd en pieste zowat in mijn broek van het lachen! Kippensoep?? in een van de warmste plekken van Europa haha!
De hele kip met kop en al keek niet zo blij meer uit haar oogjes grapte ik ... Mam hoe ga je hem klaar maken vroeg ik ..en nog voordat ik mijn vraag gesteld had , hakte ze zijn kop er af ... Zo doe je dat in Spanje zegt ze !
Na ma's avontuur (inclusief kip), vertelde ik het slechte nieuws van de badkleding, gelukkig hadden we een aardig zakcentje gespaard dus mijn moeder bood aan zodra ze klaar was met haar kippensoep dat we samen naar het dorp zouden lopen, om bikini's te gaan shoppen.
Wachtend tot de stomende kippensoep klaar was besloten we even wat te gaan lunchen ..moeders had een lekker stokbroodje gehaald met wat beleg erbij en een glas melk...toen we de melk proefde realiseerde we ons hoeveel lekkerder deze smaakte dan in Nederland een zacht romige en zoete smaak terwijl er geen suiker in zit. Die mis ik nog steeds.
(Miles , mijn zoontje heeft toen zeker twee bekers achter elkaar gedronken.)
De kippensoep was klaar , ik smeerde Miles in en gingen operatie ontdek je plekje en vind een kinderwagen aan.
We pakten de lift en genoten van elk moment en elk detail in het complex , de andere geur dan thuis , de geur van zonnebrand en schone handdoeken , ik ben er verslaafd aan!
Toen we het appartementen complex uitliepen zagen we prachtige Pijnbomen en leek het uitzicht alweer anders dan de uurtjes ervoor toen we aankwamen.. wat was ons uitzicht adembenemend al die bergen en bomen waauw.
Nu moest voor mij de uitdaging met de berg beginnen en ik zal je wel vertellen, in eerste instantie durfde ik niet met Miles de berg af,zo ontzettend stijl naar beneden liep het en een nogal onhandig detail dat je beter via de weg dan via de stoep naar beneden kon gaan... aangezien deze uit gladde stoeptegels bestonden.
De eerste keer was echt een marteling haha, Miles in mijn armen geklemd want we hadden natuurlijk de kinderwagen op het Airport gelaten, wij tweeën angstvallig stapje voor stapje naast elkaar lopend dat Miles maar niets overkwam maar... we made it , eindelijk waren we beneden.
Maar hoe we nu naar het dorp moesten lopen? dat waren we even vergeten (ondanks de uitleg van Jane).
Gelukkig hebben we beidde wel een goed richtingsgevoel en besloten we onze intuïtie te volgen.
...wat heb ik gelachen om mijn zoontje ..als een prinsje zat hij in zijn wagen stoer met zijn zonnebrilletje op en lekker om zich heen te kijken, hij kon nog geen zinnen spreken , maar man man man wat was hij lekker aan het babbelen , heerlijk net als zijn moeder.
We liepen door de straatjes en langs onze nieuwe buren, gezellige pleintjes , bomen waar verse dadels aan hingen .. mensen die met hun was bezig waren en kinderen die met elkaar speelde.
Toen we moesten over steken stuitte we op een plein met winkeltjes ,tapas barretjes en koffie barretjes later kwamen we een Mercadona tegen (een supermarkt ) en een soort ako ,een bank en een slage.
...het leefde en was onwijs gezellig! Mooi dachten we wonen vlakbij alle benodigdheden.
''Mam'', vroeg ik, ''waar heb jij dan net boodschappen gedaan?'' , '' Oh bij de Spar'' zei ze , die scheen nog dichter bij te zijn (ik wist niet eens dat er ook een spar in Spanje kon was)
Toen we verder liepen , bleek er ook nog een Chinese winkel te zijn goedkoop geprijsd en onwijs veel aanbod van zwemspullen tot keukenartikelen.
Aan de overkant was de Lidl , we besloten even naar binnen te gaan om het aanbod en de prijzen te bekijken, je moet immers wel weten waar je aan toe bent.
8. Is this Paradise?
We keken onze ogen uit en er was een hugh aanbod aan verse.. lekkere broodjes en andere producten, de prijzen waren ongelofelijk laag( zo kost een hele water meloen maar 0,65 eurocent en verse tonijn van een kilo 5 euro), dit was echt een fijne bijkomstigheid.
Hoewel we vaak op verschillende plekken onze boodschappen deden omdat de prijzen zo in heel Puerto de Mazarron zijn, was de Lidl toch wel onze vaste plek.
We hebben Pekan karamel broodjes en wat donuts meegenomen en liepen weer verder ... mijn zoontje vroeg natuurlijk vanaf dit moment elke keer om donuts haha.
We kwamen er achter dat we de juiste richting in liepen en belandde uiteindelijk in het centrum.
Wat een sfeer, je liep langs de verse bakker een straat door langs de leukste en fijnste winkels een van mijn favorieten was de ijs zaak met vers yoghurt ijs.
Het leek erop dat we ons niet meer druk hoefde te maken om de plek waar we waren, we naderde de boulevard , hier spande het natuurlijk om .
Hoe dichter we in de buurt kwamen hoe blijer we werden een en al gezelligheid en een tal aan toeristische activiteiten.. zo rijd er de hele dag door een tour treintje en wat een mooie winkels en allemaal blije mensen.
Opeens viel mijn mond open , terwijl Miles met mij inmiddels aan de hand liep.
We zagen een strand zo ontzettend mooi, met rotsen, omringd met bergen een schoon strand en mensen die zumba op het strand deden.
een sfeervolle en mooie boulevard met zijn restaurantjes, wij waren overweldigd door alle schoonheid waar we in terecht gekomen waren.
We hadden dit niet eens durven hopen .. het is een echt paradijsje op aarde.
We besloten na ons overweldigende eerste indruk een terrasje te pakken, de aandacht trok naar Avenida een gezellig vol terras , waar alle Spanjaarden lekker aan de tapas , café Americano of wijn zaten.
...Als enig aanwezige melkbusjes met wat extra pondjes boter op de heupen , behalve mijn zoontje natuurlijk want die is perfect , zochten we een tafeltje met uitzicht op zee.
Daar kwam de camerero MO aangelopen, wat uiteindelijk een goede vriend werd.
Mijn moeder sprak al een aardig woordje Spaans (ik echter nog niet) toch wilde ik het een gokje wagen met bestellen , ik zou de taal immers toch moeten leren. ''Buenas tardes , yo quiero dos café americano y un fanta de naranja por favor'' kwam er nogal verlegen uit, het feit dat we ons aanpaste werd zeer gewaardeerd bij Avenida.
Het was gewoon echt begonnen! '' is this Paradise''?
9. Shop top
Het team was best verbaasd dat er twee blonde vrouwen met kindje uit Nederland waren...daar Nederlanders niet heel erg op de hoogte waren van dit vissersdorpje.
Puerto de Mazarron is een vakantie oord onder de Spanjaarden en de vakantie periode was voor hen nog niet eens aangebroken.
We raakten in gesprek...althans mijn moeder vooral , zij kon immers al vloeiend Spaans( wat heb ik haar en de Spanjaarden lastig gevallen om de taal te leren )
We hebben heerlijk Paella gegeten bij Avenida. Mijn kleine werd ontzettend leuk verwelkomt door het team en heeft daar lekker kunnen ravotten.
....Maar we hadden natuurlijk nog een doel aangezien ik stuitte op het feit dat ik uitgerekend de badkleding kwijt ben geraakt en we nog een kinderwagen moesten scoren dus we besloten de winkeltjes af te struinen, ook dit was een leuke bezigheid aangezien ze de leukste collecties zomerkleding verkochten en dat voor een prikkie , het liefst had ik alles in één keer gekocht alles was even leuk ...zo leuk dat ik geen keuze kon maken.
Ik stuitte eerst op een geweldig rietten zomerhoedje voor Miles en een Hawaï blouse met turquoise zwembroekje ( gelijk twee extra erbij natuurlijk) perfect dacht ik.
Het was ook best een verassing dat Miles lekker mee winkelde want normaal moet ik hem de hele tijd achter na zitten en hem overal wegtrekken en ik had natuurlijk nog geen wagen.
Mijn moeder ruilde haar leggingen in voor twee jurkjes en ik had nu genoeg zomer en badkleding voor een jaar.
Het scoren van de wagen was nog wel een uitdaging er was namelijk maar één winkel die dit in de buurt verkocht en met dit soort artikelen zijn ze best wel prijzig maar het is gelukt ..al leek het bijna op een poppenwagentje haha.
We probeerde de weg terug te vinden naar het complex (wat overigens een heerlijke wandel terug is )..in het zonnetje met vrolijk gemutste mensen , de bergen en palmbomen om je heen,
We zagen citroen bomen, limoen bomen en sinaasappel bomen maar dat is nog niet alles ook waren er veel vijgenbomen en dadelpalmen en kon je van de meeste gewoon vers plukken.
ik wil echt nooit meer weg dacht ik , dit word ooit mijn thuis.
Ik voelde hoe bijzonder dit was voor mij , het feit dat ik mag proeven van een droom , de droom om mij ooit met mijn zoontje in dit geweldige land te settelen.. het gehaaste leven zoals in Nederland is hier ver te zoeken en familie betekend alles hier.
De reactie van mijn zoontje was onbeschrijfelijk en vertederend voor mij.. zoals hij van alles genoot en dat hij best aardig wat kon uitleggen voor een kindje van 2 bijna 3 en goed de weg wist te vinden in de omgang met kindjes die een ander temperament hebben en een vreemde taal spreken
..mijn stoere, lieve en sociale zoontje wat ben ik een trotse moeder!
Eenmaal aangekomen bij het appartement namen we een lekker kopje kippensoep en een glas water uit de kraan (normaal gesproken kan dat niet in Spanje ) maar Jane had ons verteld dat dit wel in dit Appartementen complex kon..... wisten we maar beter. Hahah
Nu eerst een siësta en daarna naar het strand ..lekker dineren met een goed glas wijn!
10. EL Pajarito
Miles viel natuurlijk super snel in slaap en wij ook kan ik je vertellen
...hoewel ik wel steeds wakker werd door de spanning van het geweldige avontuur wat we waren aangegaan .
Aangezien de rest nog heerlijk lag te dutten besloot ik mijn vriendinnen en zus te bellen om de eerste update te geven.
Video bellen was natuurlijk een must en het ging van oeeeh naar aaah en ze werden steeds enthousiaster, wetende dat mijn zus ook onze richting op zou vliegen over twee maanden.
En ook Aat zou een paar weekjes van de partij zijn.
Daarna liep ik de marmeren wenteltrap op naar het solarium om van het bijzonder mooie uitzicht te genieten. Met een warme streling van de zon op mijn rug en een heerlijk zacht briesje genoot ik intens van ons uitzicht ... dit herhaalde ik dan ook continue'' ons uitzicht'', je zag overal bergen ..het dorp en die mooie grote, indrukwekkende zee en ook ons balkon had een prachtig uitzicht!
Weer voelde ik kippenvel
....ik voelde me de koningin te rijk!
Nadat de twee slaapkoppies waren ontwaakt .. sprongen we in een leuk pakkie , op naar het dorp om onze eerste avond met een Spaans diner te beklinken!
Het geluk op het gezicht van mijn moeder en het blije koppie van mijn zoontje maakte mij heel tevreden.
We liepen vanuit ons appartement die geweldige berg af door de karakteristieke straatjes.
Opeens trok iets mijn aandacht ...een zwart bolletje op de grond
..het bleek een zwaluw kuikentje te zijn die uit het nest gevallen was , dit voelde heel bijzonder en ik ging er voor om het kleine hummeltje een goede kans op overleving te geven!
Op het terras van Avenida beland viel het de mensen natuurlijk ook op , die kleine was uiteraard ook niet weg te trekken bij het zwaluw kuikentje … ze vertelde me dat het heel vaak voorkomt dat ze uit het nest vallen en vervolgens gevoederd worden door mensen die ze vinden..
El pajarito zoals ze een vogeltje in het Spaans noemen. Hij zou het kunnen redden op melk en stukjes brood.. wat was ik blij met deze tip, maar wat ik niet wist is dat de kleine hummel nog meer verzorging eiste dan mijn zoontje!
Op terras begonnen we met wat brood met aioli en een goed glas Mazarronse wijn en Miles met een heerlijk koud vruchtensapje
....uitkijkend naar de mysterieuze zee en rotsen het avondlicht , de boulevard en al die blije mensen!
En wat helemaal geweldig was.. het was tegen zessen en er was daadwerkelijk een zumba programma op het strand!
Ja dit is leven zoals je het leven moet leven
Vivier la vida!
11. We worden achtervolgd
Nadat we heerlijk genoten hebben op het terras en nog een lange wandeling maakten over de boulevard.. met de meest sfeervolle kraampjes en de straat verkopers met hun waar, die stuk voor stuk Miles gedag riepen'' Ola amigo, que tal ? En hem een high five gaven besloten we de eerste dag redelijk vroeg ons mandje op te zoeken ook voor het vogeltje wilde we een goede oplossing zoeken.
..Er was een prachtige schemering en we wilden eens een andere route terug naar het appartement proberen, gelukkig hadden we nu wel de net gekochte kinderwagen tot onze beschikking en lag Miles heerlijk lui in de wagen te genieten van al wat hij zag! ...Het was net als een sprookje de andere geur , de palmbomen, de mensen en de straatjes.. pure rijkdom voor mij.
We liepen een wijk in buiten het centrum en ik liet me navigeren door mijn moeder , hoewel we beidden af en toe het richtingsgevoel missen... Ik bemerkte dat mijn moeder een stuk stiller werd... en gezien het feit dat we lekker aan het kletsen waren vond ik dit wel wat raar...''mam ..wat is er? Allebei prachtig gekleed , haartjes geföhnd liepen we verder...''mam...waarom ben je opeens zo stil''? Mijn moeder gebood mij sneller te lopen en hield opeens angstvallig de kinderwagen vast
... we liepen weliswaar nogal gehaast van het ene idyllische straatje naar het andere ... en werd mijn moeder steeds norser... ''Siet ik geloof dat we achtervolgd worden door een witte grote Mercedes! We zijn wel twee blonde vrouwen en geen bekende van hier!.. borduurde ze verder...
In de eerste instantie maakte ik mij niet druk. Aangezien ik van mijn moeder weet dat haar alarm systeem erg strak staat afgesteld '' Ah mam, je ziet spoken...zei ik ''Kijk zelf dan!.. vervolgde mijn moeder nogal kwaad!
En ja langzaam alsof ik toevallig die richting op moest ..keek ik naar achteren en zag ik inderdaad een grote witte Mercedes achter ons rijden...
..Ik werd benauwd en besloot rustig door te lopen ..maar ook de weg wisten we niet helemaal terug te vinden richting het appartement … ''Mam ...waarom zouden ze ons volgen dan? ..misschien moeten ze ook toevallig deze richting op?
..Mijn moeder begon te vertellen over haar backpack reis in Spanje en dat ze het een en ander had meegemaakt met Gitano's geweldige dingen maar ook dat hele dorpen hun deuren en ramen sloten en zelfs hun was binnen haalden omdat alles gestolen werd.
..Ik had er nog nooit van gehoord en begon mij nu toch wel ernstig zorgen te maken.... zeg maar gerust dat ik bang werd...ik had vanbinnen de wil om te gaan rennen maar we moesten rustig blijven ..ook begon er een hond te blaffen en konden we de weg niet goed vinden .. ...er waren geen andere mensen op straat te bekennen (het leek wel een setting van een goede thriller).. we bleven verder lopen en zagen dat de auto nog steeds achter ons reed... ''Mam , als die mensen ons echt wat hadden willen doen...hadden ze dat toch inmiddels wel allang kunnen doen? …. vroeg ik hoopvol... de weg werd inmiddels als wat meer bekend... en voelde dat we dichtbij het appartementen complex waren... weer keek een van ons naar achter ..een enorme opluchting de auto sloeg af … we bleken inderdaad vlakbij een wijk met Gitano's te wonen … wat uiteindelijk nog de meest sfeervolle en gezellige buurt bleek te zijn( later) … wat zijn we bang geweest
..maar onterecht hahah.
12. Musica Gitana
Na het wakker worden van de siësta .. trekt mijn moeder haar 70 baantjes in het zwembad. En besluit ik nog even met Miles de berg af te wandelen om wat boodschapjes te halen.
We laten de hondjes nog even uit, pakken onze strand spullen en lopen richting het dorp om onze middag te beginnen met een lekker kopje koffie bij Avenida( zo begonnen we elke dag, middag en avond)haha).
.. Het was een mooie rustige middag.. heerlijk al die mensen die met families aan het tafelen waren, kinderen die lekker op het strand aan het ravotten waren en de kooplieden met hun waar.
Mijn oog trekt naar een nogal aparte vrouw (ik kon niet goed plaatsen of ze op straat leefde, heel arm was of dat ze een gebroken ziel was)
...we geraakten in gesprek, ik was gelijk geboeid door haar karakter...ze straalt kracht uit, heel veel kracht, ondanks dat ze er zo gebroken bij liep!
Ze vroeg ons wat twee blonde vrouwen , (mujeres rubia) bewoog om voor het zomerseizoen naar Puerto de Mazarron te gaan
..ik vertelde haar het een en ander over de dingen die we hebben meegemaakt, over mijn passie en wens om in Spanje te wonen en over dromen en risico's ...ik zag dat ze bewondering voor ons had.
Ze leek ook gelijk een band met ons en met mijn zoon te hebben!
Wij werden ook nieuwsgierig naar haar verhaal wat later zo uit een roman had kunnen komen
..Lolli, zoals ze heet vertelde, dat haar grote liefde( een vrouwelijke partner )een hele slechte jeugd heeft gehad en dat ze later in haar leven...terwijl ze een gepassioneerde , liefdevolle relatie met Lolli had , vreselijk werd mishandeld door haar mannelijke ex partner
...Lolli kon het verdriet van haar partner niet meer aanzien en pleegde een crime de passional
...ze stak de ex man neer en heeft daar enkele jaren voor vast gezeten erg is dat de vrouw heeft haar uiteindelijk verlaten op het moment dat Lolli de gevangenis in ging en begon een relatie met een ander
Dat was het de gebroken ziel die ik dacht te zien , ze heeft namelijk haar grote liefde verloren.
We schrokken natuurlijk enorm hiervan maar door de manier waarop ze verwelkomt werd in Puerto voelde het oké!
Lolli blijkt een Gitana te zijn met een zeer muzikaal talent, ze schreef haar mooiste nummers in de gevangenis.
Toen Lolli vrij kwam kon ze niet goed meer aarden in de gemeenschap en is met haar gitaar de straten van Spanje door gegaan en zo verdiend ze haar brood.
..Op het moment dat ze genoeg bij elkaar gespeeld had om te eten en te drinken, ging ze daarna mensen trakteren van haar weinige geld of gaf het aan arme oudere!
Ze vond Miles heel puur en maakte haar heel vrolijk, waardoor ze inspiratie kreeg voor nog meer nummers ''guapisimo'' zei ze altijd tegen hem en hij zij dat altijd zo schattig na.
Lolli vroeg mij een paar regels van haar tekst te zingen
.....ze vond mij een echte Gitana stem hebben zei ze ..waardoor ik nog in een slappe lach terecht kwam,
Ze vroeg me met haar mee te gaan om langs terrasjes te gaan zingen.
Een aantal keren hield ik de boot uit onzekerheid af maar meerdere mensen zoals mijn moeder, de obers van de terrasjes en wat vrienden zeiden'' ach wat heb je te verliezen''? Je kan hooguit een hoop lol hebben'' Je stem klinkt goed!
Ondanks dat ik het eigenlijk niet durfde zette ik mij over die gevoelens heen , trok mijn Spaanse stoute schoenen aan en ging met haar mee.
Bij het eerste lied , was ik nog onzeker ..maar Lolli trok me met haar zang en haar krachtige stem erdoor heen! Het hek was van de dam!
..We hebben gezongen tot diep in de nacht en hebben ontzettend veel binnen gehaald wat ik natuurlijk aan Lolli gunde!
De volgende dag had ik weliswaar geen stem meer over ..maar het is één van mijn mooiste ervaringen in mijn leven.. risico's nemen en durven uit je comfortzone te stappen loont echt!
Miles die ging dansen terwijl we zongen , mijn moeder tezamen met heel het terras, die het ritme aangaven door te klappen (ik voelde me bijzonder krachtig en gezegend)
...Het praten met onbekende kan een van je mooiste ervaringen zijn
Let wel altijd op natuurlijk haha!
13. Obuela Roma / Oma Gypsy
Ook in Puerto moeten er boodschappen gedaan worden,
...we besloten dit keer naar de Spar te gaan!
Ja dames en heren ...een Spar in Puerto !
We lopen langs de dadelpalmen en weer die enorme helling naar beneden
...waar ik vervolgens mij echt enorm de rambam schrik van een enorme vliegende.. maar hele mooie en blauwe licht gevende kever, zo groot als een tennisbal die nonchalant achter mij aan vliegt. Ik rende zo hard als ik kon gillend weg zal ik jullie vertellen.
Na dat gehad te hebben en uitgelachen te zijn door mijn moeder en zoontje vervolgen wij onze weg!
We kwamen aan bij de Spar
.. voor de deur zat een oude vrouw genaamd Paola met grijze lange haren
...deze vrouw intrigeerde ons.
Een vrouw waarvan je zag dat ze al honderden levens achter de rug heeft gehad .. een vrolijk voorkomen maar.. met pijn in haar ogen!
Ze was zeker rond de 80 jaar en toch met behoorlijk wat pit.
Een zeer schone en ijdele vrouw en zeker voor iemand die op straat leeft.
Ze zat op een kleedje en maakte zelf asbakjes van oude blikjes , kettinkjes , sleutelhangers e.d.
We geraakten in gesprek en dit gebeurde telkens als we haar tegen het lijf aan liepen (net zoals bij Loli) zij had ook een enorm levens verhaal wat zij met ons uiteindelijk wilde delen!
Mijn moeder vroeg haar of ze een Roma was en dit bleek ook zo te zijn... ze vertelde dat haar oorsprong in Roemenië lag en dat ze een hele heftige oorlog heeft meegemaakt ,die zij ternauwernood heeft overleefd.
Helaas was zij wel met 7 kogelgaten en enkele messteken( die verspreid waren over haar hele lichaam) getroffen ... ze liet ons haar littekens zien en we begonnen alle drie te huilen!
Gelukkig kon Miles nog de taal niet en kreeg hier niets van mee.
Dit was dan ook de reden dat zij haar hele hebben en houden( inclusief haar kinderen )moest achter laten en gevlucht is naar Spanje ... haar zoons zijn haar uiteindelijk en gelukkig gevolgd.
Ook aan haar vertelde we ons verhaal
....maar er was nog een ervaring die ik met haar deelde.
Voordat wij naar Spanje vertrokken kreeg ik een droom ..
ik had een droom over Jezus dat hij zich in terra cotta kleuren aan mij toonde en ik heb hier voor vertrek een gedicht over gemaakt .
Gedicht
Wanneer ik deze wereld in stilte bekijk, op de top van de berg , met een hemelsbreed uitzicht, de wind waait door mijn haar en fluistert zacht tegen me, de wereld omhelst mij en ik vraag mezelf af!
Waarom maken mensen elkaar een slaaf met geld?
Waarom vechten we voor een waardeloze stukje papier?
Waarom willen mensen niet in een ongerepte natuur leven en voedsel eten wat niet door machines bewerkt is en in plaats daarvan fruit plukken van alle bomen die we hebben gekregen!
Waarom vechten mensen over materiaal en macht in plaats van te vechten voor liefde
En dat is wat mensen het leven noemen?
En toen ik daar stond, huilde ik een beetje en toen kuste de regen me zacht op mijn gezicht en liet me weten
De wereld heeft mensen niet nodig om over elkaar te regeren,we hebben bewezen dat we dat niet kunnen.
Liefde moet de mensen regeren, dat is de enige echte redding van de mensheid
En de de zon tilt me op en zingt dat de tijd komt dat liefde de hele mensheid zal vangen
Dus ik omhels de wereld en hou van elk stukje, omdat deze wereld zal worden gered en dat zal een echt paradijs zijn
Paola moest huilen en vertelde ''tu describiste Puerto de Mazarrón y yo'' In het Nederlands zei ze dat ik Puerto de Mazarron beschreef en wat Spanje haar gaf dat ik dat zo had beschreven
......ik vond dat heel bijzonder zeker aangezien ik het gedicht voor ons vertrek had geschreven en die uit mijn droom had gehaald en wij Puerto de Mazarron niet kende en alles hier zo aansloot bij mijn gedicht!
Paola begon me te knuffelen en vertelde me dat ik licht geef...dat god mij ziet en dat ik moest oppassen in Puerto met tegen wie ik mijn dromen vertel.
Mijn moeder vroeg zou je niet naar Nederland willen , een land die je helpt van de straat te komen? En toen vertelde ze ons iets wat mij altijd zou bij blijven! ze zei '' Ik ben liever zwerver onder de zon van Spanje als vrij mens, dan succesvol gevangen in het buitenland.
Wij komen Paola nog vaker tegen!
Xxxx door brigitte
14. La estrella, Vallende ster
Overdag hadden wij zo onze avonturen(waarover ik nog veel meer ga vertellen)... Puerto had ook zo z'n prachtige geheimen in de avond!
Het diner was een van onze favorieten bezigheden in de avond ...na onze siësta dirkte we ons op en liepen we onze meest favoriete routes naar het dorp.
Het uitzicht was elke avond adem benemend , elke avond had zijn eigen sfeer, charme en gevoel en elke avond liepen we anders!
Deze avond liepen we de weg via het prachtige hotel La Cumbre ! De mensen die in ging checken waren volop in vakantie sferen en vooral de Spanjaarden vierden hier hun vakantie.
...ik dacht ja , daar waar de lokale mensen hun vertier zoeken kun je de beste plekken vinden!
Onze weg vervolgde naar een helling die stijl naar beneden liep ...langs het erf een roze villa van een oud stel en hun hond, die altijd stipt op tijd liet merken dat hij ons door had! (Dit hoorde bij deze route!)
We liepen langs nog meer prachtige huizen en fruitbomen
...plots tot mijn verbazing versnelde een rode auto zijn pas , en ook nog onze richting op
...mijn adem stokte , ik liep immers met een kind in een kinderwagen en mijn moeder aan de hand, ze reden harder en harder en mijn hart hield het niet meer... ik was doodsbang want ze hadden het echt op ons gemunt, waarom?
lees snel hier het vervolg!
15 La estrella,Vallende ster ..vervolg
Uiteindelijk reden ze voorbij ons! Na ons bewust te willen raken liepen we een zij steegje in ... ik was zo ontzettend kwaad dat ik mij niet meer in kon houden en het jonge koppel van rond de 18 jaar die... klaarblijkelijk onder invloed van drugs waren liet weten dat ik hier niet van gediend was en hen vertelde dat ik de politie ging verwittigen van hun gevaarlijke en dreigende gedrag!
'' Me llamar de police zei ik! Waarop de dame'' Puta'' riep en mijn kant op spuugde ...bij deze hield ik het liever voor gezien en liepen we verder de steeg in. Mijn moeder vertelde dat dit ook Gitana's waren maar dit gedrag zeker niet wenselijk was bij hun ouders!
Wat waren we geschrokken en ook pijnlijk bewust geworden van de gevaren die er ook zeker konden zijn.
We besloten de schrik van ons af te schudden en liepen verder richting het dorp ...waar de camerero's al min of meer op ons stonden te wachten met een heerlijk bord rijkelijk gevulde paella!
Mijn moeder , Miles en ik heb zo ontzettend zitten te smullen dat onze wandeling over de boulevard heel zwaar zou worden kan ik je vertellen !
De avond was zo magisch ... iedereen leek zo ontzettend blij en gelukkig en het was helder en mooi, we mochten zelfs een glimp van een verdwaald dolfijntje opvangen!
Mijn moeder werd inmiddels aardig moe en mijn kleine jongen ook.. ze stelde voor om terug te gaan zodat ze lekker konden gaan slapen.
...aangezien de avond zo mooi was besloot ik nog ervan te genieten en wilde dit gevoel zo lang mogelijk vast houden!
Ik zag dat achter de haven enorme rotsen waren ...dat is een goed plekje om dit prachtigs op z'n best te bekijken dacht mijn rebelse kant!
Dus besloot ik stiekem de haven door te gaan om vervolgens te genieten van het prachtige uitzicht.
Toen ik mij had gesetteld kwam het besef van dankbaarheid dat ik deze reis kan doen tezamen met mijn moeder en zoontje , dat we er volop van kunnen genieten.
Het besef van hoe mooi het is dat ik dit in mijn leven mag meemaken en hoe bijzonder het is dat ondanks onze zware tijden, wij nu al zoveel geluk mogen ervaren!
...Ik bedacht me terwijl er een dikke traan over mijn wang rolde van geluk dat ik het in me eentje ook romantisch kan hebben!
Op dat moment gebeurde er iets bijzonders .... iets magisch .. het was buiten zwart en helder , de sterren waren all over en terwijl ik daar in mijn eentje het geluk beproefde vloog er een vallende ster voorbij !
16. Leer je vrienden kennen!
Mijn moeder en zoontje gingen altijd redelijk bijtijds naar bed, voor mij was dat te vroeg. Ik wilde de wereld verkennen, dat wat ik vroeger niet heb kunnen doen wilde ik graag inhalen en ging erop uit
Ik trek mijn mooiste kloffie aan en besloot de natuur op te zoeken , het avontuur aan te gaan.
Dit was voor mij ontzettend spannend en leuk, hier heb ik ook mezelf leren kennen, ik heb geleerd hoe cliché ook klinkt, dat het ontzettend mooi kan zijn in je eentje, dat je romantiek in je eentje kan ervaren dit is ook gelijk een les wat ik graag mee wil geven, Ik ben er één van een drieling en ben altijd samen geweest of het nou met mijn zusjes was, met vrienden of mijn relatie ik was nooit alleen, dit was voor mij dan ook echt een uitdaging, in Spanje heb ik geleerd hoe mooi het kan zijn om alleen te zijn.
'S avonds als ik erop uit ging besloot ik altijd mijn beste vriendin te bellen, haar het mooie te laten zien van Spanje, de haven, het mooie restaurant, de leuke en vriendelijke mensen.Ik wilde haar ook alvast laten zien waar zij terecht zou komen voor 3 weken
Ik zal Aart bijna gaan zien en daar kwam de spanning, ik wilde ervoor zorgen dat alles goed kwam, dat ze een redelijk goedkope taxi had,het beste plekje in huis en dat zij het ook zo zou ervaren zoals ik het hier ervaar.
We spraken tot in de nachtelijke uurtjes en ik nam haar eigenlijk mee, mee naar de clubs mee naar de bergen, het was een hele leuke tijd, ik kon niet wachten om daar met haar samen te zijn met onze kindjes.
Nu kwam de tijd dat ik het moest gaan regelen en daar voelde ik het hoor, een beetje faalangst.
Zo perfectionistisch als dat ik ben kom ik er achter dat het altijd goed komt, juist door de druk die ik voel.
Ik heb twee vrienden kunnen vragen die mij wilde helpen.
Ze zouden voor het luttele bedrag van €60 mijn vriendin van Alicante Airport ophalen, geloof me Ik kan je vertellen ze verdienen daar niks aan ze verliezen er eerder nog op.
Ik vond het een ontzettend lief gebaar, ik was heel blij met de hulp, ik kon niet wachten om het te vertellen.
De dag was aangebroken, mijn zoontje blijft bij mijn moeder, mijn moeder en ik heb het hele huis opgeruimd, er stond een ijskast vol met eten en het enige wat er afgesproken was met Aart was dat ze niks hoefde mee te betalen alleen samen met ons boodschappen te doen.
Daar gingen we dan richting Alicante Airport naar mijn beste vriendin met haar kindje.
De reis was begonnen, ik kon niet wachten om haar te zien
Het was voor mij op zich al een hele aparte reis met de palmbomen, de bergen, het prachtige weer, geweldig kortom ik voelde me de koning Te Rijk.
Eenmaal aangekomen werd ik getrakteerd op een lekker kopje koffie en horen we dat er vertraging was ,dit was wel een beetje een domper maar dat mocht de pret niet drukken, want ik zou haar bijna zien.
We besloten naar de gate te gaan, waar ze aan zou komen, we wachten en we wachten het leek wel een eeuwigheid te duren, maar daar gingen de deuren open.
Ik was super blij en vloog in haar armen en zij in die van mij en vanaf hier konden we de geweldig reis terug beginnen
We gingen de auto in met haar al haar koffers
Het was donker en dat maakt Spanje altijd nog magischer voor mij.Ik dacht, ze kan het niet perfecter beleven, de aankomst.
Maar helaas het tegendeel was waar ik probeerde haar op te fleuren en mijn vrienden ook, ze probeerde haar alle leuke dingen van Puerto de Mazarron te vertellen maar ze was niet vrolijk te krijgen.
Ik kon het niet begrijpen alles was perfect, de goedkope rit terug naar huis en mijn vrienden die haar ontzettend lief hielpen met de koffers.
De lichtjes in de bergen, het magische van heel Spanje en ze was niet blij, ik kon het niet geloven wat was dat een domper.
We rijden richting een tankstation want er moet natuurlijk weer getankt worden
Van het verlies wilde mijn vrienden ook nog wat lekkers aanbieden aan de kleine meid die voor haar een lange vlucht had gehad dat werd afgeslagen door Aart.
Ik begrijp niet waar dit vandaan kwam, mijn vrienden waren er al gauw klaar mee , het was een stille rit terug naar huis, ik voelde me kwaad, boos, verdrietig, alle moeite voor iemand die zo ondankbaar is.
Toen we thuis waren aangekomen besloten mijn vrienden nog even te helpen met de koffers en gingen gauw weg, ik voelde een plaatsvervangende schaamte.
We hadden alles geregeld om de aankomst zo leuk mogelijk te laten zijn, ook een wijntje was geregeld , rood, wit, rosé , ze kon van alles kiezen en het enigste wat ze kan zeggen is "wat zijn de vogels lelijk" en ik drink niet uit het zelfde glas.
Ik had echt het idee dat ik met een vreemde was.
Mijn moeder en zoontje onthaalde haar super warm en het helaas was het enige wat zij deed was negatief zijn, negatief over een slaapplek negatief over de vogels, we hebben het meest prachtige uitzicht ever en ze was niet blij te krijgen, haar dochtertje daarentegen was wel super blij en super lief, ik dacht wel en dat had ik met mezelf ook afgesproken samen met mijn moeder als ze zo blijft, dan blijven we hier geen 3 weken mee opgescheept zitten.
17. Teleurstelling of opluchting?
Na de domper van deze avond besloten we het maar vriendelijk te houden en hadden we de hoop dat Aat moe was van de reis met haar dochtertje.
Ik ken haar immers als een grappige , lieve en gezellige dame, dus die hoop was groot en bijna vanzelfsprekend dat het allemaal wel goed zou komen.
Het is weer een nieuwe morgen een heerlijk briesje ging door het raam langs mijn kamer , de zon scheen zoals elke morgen vroeg , onze twee prachtige witte huisduiven kwamen weer even spieken op het balkon.
Ik hoorde dat de douche aan stond, mijn moeder kon het niet zijn , sinds wij in Spanje woonde hebben we de gewoontes van de Spanjaarden een beetje overgenomen en stonden we lekker relaxt en rustig op in de ochtenden.
Het was Aat die zichzelf en haar dochtertje klaar maakte voor de dag.
Dit was een positieve ontwikkeling dacht ik, en ja hoor ze was een stuk vrolijker dan gisteren.
We besloten de ochtend te beginnen met een kopje koffie en een ontbijtje. Na de ochtend vorderde verbaasde ik mij enorm dat het enthousiasme om met z'n allen even lekker de dag te starten bij het zwembad , zodat de kinderen wat plezier en verkoeling vonden enorm bij haar miste en bedacht Aat dat het een leuker idee was om een leuke Spaanse man op Badoo te vinden en vroeg mij voor haar te vertalen aangezien zij geen woord Spaans sprak en ik al een aardig woordje heb leren spreken. Ik zeg eerlijk ..de noodzaak om met haar een gesprek te voeren , voelde heel groot en ik irriteerde mij enorm aan haar. We zijn op een geweldig mooie plek, ik kon niet wachten haar het dorp en de mooie stranden te laten zien. De lekkere gerechten te laten proeven en een avond als vrienden eens echt leuk uit te gaan, maar in plaats daarvan werd de teleurstelling alleen maar groter en groter .. ik kon wel janken.
We besloten het maar weer aan te kijken en probeerde al onze positiviteit in de strijd te gooien en wat boodschappen te doen.
De afspraak die we met Aat gemaakt hadden was dat ze gratis mocht verblijven bij ons in het appartement en alleen boodschappen mee hoefde te betalen, dit werd ineens een discussie punt en zij besloot onze ijskast met haar eigen producten te vullen.
Ik kookte van binnen, we liepen naar de winkel en gelukkig leek de wandeling precies wat we nodig hadden. De kinderen hadden plezier en we zagen Aat beetje bij beetje ontdooien en genieten van het mooie uitzicht. We kwamen langs een taco restaurant wat vlak bij de LIdl stond en haar geluk kon niet op. We waren gelukkig allemaal weer super vrolijk en hadden hoop op beter.
Maar in de winkel leek dat weer helaas om te slaan naar een grote teleurstelling, we hadden de afspraak ieder de eigen boodschappen te halen, maar Aat wilde wel graag met ons mee avond eten, in de winkel zag ik mij zelf haar al aanvliegen met stoom uit mijn oren, maar nee toch hoopte wij nog steeds op beter en gunde we haar dochter en mijn zoontje zoveel meer plezier dat we probeerde het nog maar even aan te kijken.
Weer leek de wandeling de sfeer goed te doen.
Haar dochtertje helemaal vrolijk wilde super graag een duik in ons grote zwembad nemen, echter moesten we allemaal met tegenzin binnen zitten aangezien Aat moe was en weer op Badoo wilde , de teleurstelling in haar dochters ogen deden me pijn en Aat dacht ook nog 6 weken te blijven, ik kon dit niet zo langer door laten gaan voor mijn zoontje niet en buiten dat is dit voor niemand goed. Ik besloot toch met haar te praten en mijn bevindingen met haar te delen. Dit leek zijn vruchten af te werpen , ze bood haar excuus aan en vertelde dat zij zichzelf inderdaad als een diva kon gedragen en ze leek het te waarderen dat ik dit voorval met haar besprak , ook meldde ik haar dat mocht deze situatie blijven bestaan ik liever heb om de situatie niet te verergeren voor de kinderen dan even afstand te nemen van elkaar. Dit leek zij te begrijpen en ik was erg opgelucht dat ik dit gesprek met haar ben aangegaan. Helaas 5 minuten later leek het wel alsof we met zn allen in een rouwkamer zaten en werd de sfeer alleen maar slechter en slechter, ze bleef op Badoo zitten , haar kind naast haar op de bank en wij die continue probeerde maar naar buiten te gaan en zij die dit steeds afsloeg .. ik werd boos ..verdrietig en en was heel teleurgesteld in mijn vriendin, dit kende ik niet van haar en ik had het allemaal heel anders verwacht, hier wilde ik niet aan meedoen en nog eens 6 weken opgezadeld zitten met iemand die zo onwijs negatief doet kon ik mijn niet indenken, IK besloot nogmaals met haar te gaan praten, maar dit gesprek verliep zo teleurstellend , dat mijn moeder en ik helaas hebben moeten besluiten dat afscheid soms beter is. Zij heeft haar weg vervolgd naar Nederland en hoewel we erg ontdaan waren van de situatie waren wij wel erg opgelucht dat onze laatste twee maanden niet meer verpest konden worden.
Reactie plaatsen
Reacties